Abstrakt
Pierwotna nadczynność przytarczyc (PNP) w czasie ciąży występuje rzadko, ale może powodować wiele powikłań u matki i płodu. Większość przypadków jest łagodna i bardzo często pozostaje nierozpoznana przez cały okres ciąży, zwłaszcza że jej objawy pokrywają się z objawami występującymi w fizjologicznej ciąży. Dodatkowo związane z ciążą zmiany metabolizmu wapnia i wydzielania parathormonu mogą utrudniać rozpoznanie. Część aktualnych badań wskazuje, że u ciężarnych z łagodną PNP ryzyko powikłań położniczych nie wzrasta. Jednak według innych niektóre powikłania, w tym poronienie, opóźnienie wzrostu wewnątrzmacicznego czy stan przedrzucawkowy nadal występują, nawet u osób z łagodną hiperkalcemią i wcześniej skutecznie leczonych z powodu PNP. Ponadto w trakcie trwania ciąży może dojść do zaostrzenia przebiegu PNP, a w okresie poporodowym – do gwałtownego nasilenia hiperkalcemii. Głównym postępowaniem (i jedynym zapewniającym trwałe wyleczenie), pozostaje paratyreoidektomia. Optymalnie powinna być ona przeprowadzona w drugim trymestrze ciąży, zwłaszcza wówczas, gdy stężenie wapnia w surowicy przekracza 2,75 mmol/l. U kobiet z łagodną, bezobjawową PNP niektórzy eksperci zalecają leczenie zachowawcze z odroczeniem zabiegu operacyjnego na okres poporodowy. Brak wytycznych dotyczących leczenia PNP w ciąży. Dlatego, aby zapewnić optymalną opiekę ciężarnym z PNP, powinny być one diagnozowane, monitorowane i leczone w ośrodkach referencyjnych przez interdyscyplinarne zespoły ściśle współpracujących ze sobą specjalistów. Postępowanie zachowawcze jest możliwe jedynie pod warunkiem ścisłego monitorowania matki i dziecka, zarówno w trakcie ciąży, jak i po porodzie